Urodzony 17 lipca 1906 roku w Małogoszczy woj. Świętokrzyskie. Profesor Akademii Górniczo-Hutniczej, doktor honoris causa AGH i Politechniki Śląskiej, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk i Polskiej Akademii Umiejętności, absolwent Wydziału Górniczego Akademii Górniczej. Na początku I wojny światowej był wysiedlony wraz z Rodzicami w głąb Rosji (Ukraina, Kaukaz). Po powrocie do Kraju, nauki pobierał w Radomiu. Tam też ukończył szkołę średnią i uzyskał świadectwo dojrzałości. W roku 1924, po odbyciu praktyki w kopalni soli w Wieliczce, zdał egzamin konkursowy na Wydział Górniczy Akademii Górniczej w Krakowie, który ukończył w 1930 r. Pracę w Uczelni rozpoczął 1 września 1928 r. na stanowisku młodszego asystenta Zakładu Mineralogii i Petrografii i z tą placówką naukową był zawsze i do końca silnie związany. Pierwsza Jego publikacja naukowa, a zarazem pierwsza w Polsce praca z dziedziny flotacji ukazała się w 1930 roku w Przeglądzie Górniczo-Hutniczym w Sosnowcu. Na przestrzeni lat przebywał za granicą poznając tamtejsze kopalnie, m.in. w Grecji, Włoszech, Austrii i Czechosłowacji. W roku 1933 odbywał uzupełniające studia w zakresie nauk mineralogicznych w uniwersytecie w Liege (prof. Buttgenbach i Legreye), w Gandawie (prof. Schoeps), Luwenium (prof. Thoreau). Problemy struktury kryształów studiował na Sorbonie u prof. Maugina i St. Goldstauba, a tamże u prof. Orcela zapoznał się z problematyką mikroskopii światła odbitego. Problematykę petrografii węgla kamiennego poznał u prof. Duparque'a (Lilie), a zagadnienia surowcowe i ekonomikę surowców mineralnych - w szkole handlowej w Antwerpii. Andrzej Bolewski doktoryzował się w AGH w 1935 r., a habilitował w 1939 r. Po zakończeniu II wojny światowej, na początku 1945 r. kierował odbudową wypalonego gmachu głównego Uczelni. W marcu tegoż roku został włączony jako doradca naukowy do grupy operacyjnej „Dolny Śląsk” i brał udział w przejmowaniu miasta Wrocławia i obiektów górniczych Ziem Dolnośląskich. Był uczestnikiem i doradcą (wraz z prof. W. Goetlem) delegacji polskiej na konferencji w Poczdamie (1945) i brał udział w negocjacjach Wielkiej Trójki (Truman, Churchill, Stalin) w sprawie wytyczenia zachodniej granicy Polski. Rozegrała się tam uporczywa walka dyplomatyczna. Zespół polskich doradców okazał się najlepiej przygotowany do dyskusji. W ciągu siedmiu dni pobytu w Poczdamie delegacja brała udział w 20 spotkaniach roboczych. W 1946 r. został profesorem nadzwyczajnym, a zwyczajnym w 1950 r. W 1952 r. powołany na stanowisko Prezesa Centralnego Urzędu Geologii organizował państwową służbę geologiczną, w której po raz pierwszy doprowadził do opracowania „Bilansu Zasobów Kopalin”. Od 1936 r. pełnił obowiązki kierownika Zakładu Mineralogii i Petrografii (po nagłym zgonie prof. Z. Rozena). Kierownikiem tego najstarszego w AGH (utworzonego w 1919 r.) zakładu nauk o Ziemi został w 1945 r. i był nim do 1969 r. w 1957 r. całkowicie związał się z pracą w AGH pełniąc m.in. funkcję kierownika katedry i prorektora Uczelni (1951-1952 i 1960-1962). Pozbawiony kierownictwa katedry w 1969 r., na siedem lat przed emeryturą, w ramach szeroko zakrojonej „reorganizacji” szkolnictwa wyższego, skoncentrował się na osobistej pracy naukowej i stopniowo gromadzących się wokół Niego grupie młodych pracowników naukowych i wychowanków z AGH i PAN tworzących nieformalną strukturę organizacyjną.W 1976 r. zgodnie z ustawą przeszedł na emeryturę. Członek honorowy Polskiego Towarzystwa Mineralogicznego i wieloletni prezes. Organizator i wieloletni przewodniczący Komisji Nauk Geologicznych O/PAN w Krakowie. Organizator i przewodniczący honorowy Komisji Nauk Mineralogicznych O/PAN w Krakowie. Wieloletni redaktor naczelny wydawnictw PAN: „Prace Geologiczne” i „Prace Mineralogiczne”. Przedstawiciel Polski z głosem stanowiącym w CNMMN International Mineralogical Association (1960-1987). Członek Brytyjskiego Towarzystwa Mineralogicznego oraz Francuskiego Towarzystwa Mineralogicznego i Krystalograficznego. Za olbrzymi wkład pracy na polu nauki i wychowania oraz za działalność gospodarczą i organizacyjną uhonorowany został wieloma orderami i odznaczeniami m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Rodła, Krzyżem Oświęcimskim. W 1996 r. Prezydent RP odznaczył Profesora Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w 2002 r.

Wybrane publikacje

• Rozwój dolnośląskiej bazy surowcowej w latach 1945 – 1958. Kraków, 1958.
• Studium nad ogólną teorią wzbogacania rud wielomineralnych. Kraków, 1932.
• Bogactwa mineralne Śląska Zachodniego. Kraków, 1945.
• Aktualne zagadnienia geologii. Kraków, 1953.
• Geologia polska w latach 1952 – 1953. Kraków, 1953.
• Gospodarcze znaczenie przemysłu Śląska Zachodniego. Kraków, 1945.